QUO VADIS

Historia miłości Ligii i Winicjusza:
RYSNOTKI

Jak zmierzyć się z lekturą "Quo vadis"?

SCENARIUSZE LEKCJI 
SCENARIUSZE LEKCJI 
CYTATY- RZYM W QUO VADIS 
CYTATY- PRZEŚLADOWANIE CHRZEŚCIJAN 

1. Geneza powieści, znaczenie tytułu.
2. Świat przedstawiony w powieści- czas i miejsce akcji, postacie historyczne i fikcyjne.
3. Rzym za panowania Nerona- patrycjusze i plebejusze, chrześcijanie, poganie, architektura).
4. Główne wątki powieści.
5. Święci Piotr i Paweł. Prześladowanie chrześcijan.
6. Charakterystyka Winicjusza jako bohatera dynamicznego.  
   
7. 1901 r. list Sienkiewicza do paryskiego dziennikarza z „Le Gaulois”:
   
   
   „Pyta mnie Pan w jaki sposób powstała w mej wyobraźni myśl napisania „Quo vadis”. Był to rezultat licznych przyczyn. Miałem zwyczaj od wielu lat przed zaśnięciem wczytywać się w dawnych dziejopisów łacińskich. Robiłem to nie tylko z zamiłowania do historii, którą się zawsze bardzo interesowałem, ale również ze względu na łacinę, której nie chciałem zapomnieć. To przyzwyczajenie pozwoliło mi czytać prozaików i poetów łacińskich z coraz większą łatwością, a zarazem budziło coraz gorętszą miłość do świata starożytnego.  Najsilniej pociągał mnie jako historyk Tacyt. Wczytując się w „Annales”, niejednokrotnie czułem się kuszony przez myśl przeciwstawienia w pracy artystycznej tych dwóch światów, z których jeden był potęga rządzącą i wszechmocą machiny administracyjnej – drugi reprezentował wyłącznie siłę duchową. Myśl ta pociągała mnie jako Polaka przez swą ideę zwycięstwa ducha nad siłą materialną; jako artystę porywała mię przez wspaniałe formy, w jakie obfitował świat starożytny. Siedem lat temu, podczas mego ostatniego pobytu w Rzymie, zwiedzałem miasto i okolice z Tacytem w ręku. Mogę śmiało rzec, iż sama myśl już była we mnie dojrzała; szło tylko o znalezienie punktu wyjścia. Kaplica „Quo vadis”, widok Bazyliki św. Piotra, Tre Fontane, Góry albańskie - dokonały reszty. Wróciwszy do Warszawy rozpocząłem studia historyczne, które natchnęły mnie jeszcze silniej miłością do zamierzonego dzieła. Taka jest geneza „Quo vadis”. Wszystko, co Panu piszę, jest nadto krótkie i suche, ponieważ do tych motywów można by dodać jeszcze wiele innych – me uczucia osobiste, wędrówki po katakumbach, przecudny krajobraz, który otacza zawsze Miasto Wieczne, akwedukty widziane o zachodzie lub wschodzie słońca...”.
   
   
   Wiadomo, że ważna rolę w kształtowaniu powieści odegrał malarz Henryk Siemiradzki, który w swych dziełach podejmował głównie tematykę antyczną. Jego obrazy „Uczta Nerona” (1872), „Pochodnie Nerona” (1876) znalazły odbicie literackie w dziele Sienkiewicza. Również kościółek „Domine, quo vadis?”, z którym łączy się legenda o kamiennym śladzie stóp Chrystusa, znalazł się na jednym z obrazów artysty. Zresztą to Siemiradzki, oprowadzając Sienkiewicza po Rzymie, pokazał mu tę kapliczkę.
     "Quo Vadis. Powieść z czasów Nerona" Henryk Sienkiewicz wydawał we fragmentach w „Gazecie Polskiej” (Warszawa), „Czasie” (dziennik, Kraków) i „Dzienniku Poznańskim”. Powieść cieszyła się popularnością i w 1896 roku wydano ją w całości. Obecnie część rękopisu przechowuje się we wrocławskim Ossolineum. Powszechnie uważa się, że to za tę powieść Sienkiewicz otrzymał Nobla w 1905 roku, w istocie jednak otrzymał ją za ogół swych osiągnięć. "Quo Vadis" przetłumaczono na ponad pięćdziesiąt języków. Tytuł w języku łacińskim znaczy "Dokąd idziesz?" i stanowi nawiązanie do słów, które święty Piotr wypowiedział do Jezusa Chrystusa: "Quo vadis, Domine?" ("Dokąd idziesz, Panie?"). Tworząc "Quo vadis" autor wykorzystał swoje zamiłowanie do historii starożytnej oraz znajomość zabytków literatury łaciny klasycznej. Kultura antyczna jawiła mu się jako wielka, dobra i pełna harmonii. Sienkiewicz utrzymywał, że inspirował się "Antychrystem" Renana, dziełami Tacyta, Swetoniusza i Don Cassiusa, Kraszewskiego "Rzymem za Nerona" i "Irydionem" Krasińskiego.
8.  
   
   
   
   
   CYTATY DO CHARAKTERYSTYKI NERONA